وقتي نگاه حضرت خورشيد اينجاست

اين خاکها فرزند خاک کربلايند

اي سرزمين نخل هاي سر بريده

اين روزها مردان اهل دل کجايند؟

**

آغوش اينجا با شهيدان خو گرفته

از هر طرف داغ هزاران مرد پيداست

افتاده يک سو تک? دستان يک گل

از چهر? خاکش هميشه درد پيداست

**

دارد دلم بد جور ميگيرد خدايا

حال و هوايم مصرعي از يک جنون است

خورشيد مجروح است و هنگام غروبش

چشمان خيس آسمان هم رنگ خون است

**

بي اختيارم اشک هايم طعم شعرند

وقتي رديف و قافيه باران عشق است

گم ميشود قلبم کنار روح اينها

اينجا شلمچه مرکز-گردان عشق- است