باید که شکر حضور تو آقا ادا بکنم

صد نه، هزار سجده به درگاه کبریا بکنم

گفتی که نیست جای غمی گر شما دعا بکنید

این بود کمترین وظیفه، که بر تو دعا بکنم

باشد تمام تار و پود وجودم برای تو

این جان من امانتی است که باید فدا بکنم

آید بدون شک به عیادت بقیه اللهی

که همچو مهر تو، مهرش به سینه جا بکنم

بینی "صبا" به مدحت تو می کند غزل خوانی؟

باید که شکر حضور تو آقا ادا بکنم..

وقتی دلم می گیره

می خواد که دریا باشه

دریا با همه موج هاش

موج های پرخروشی که خودشون رو می کوبن به سنگ های صبور ساحل

موج های آروم و نرمی که با مهربونی شون ساحل رو نوازش می کنن

دلم وقتی می گیره 

یه دریا غرور می خواد

غروری که باهاش بایسته جلوی دنیا

تا بگه می بینی، هنوزم ایستادم..

هنوزم جریان دارم!

وقتی دلم می گیره 

می خواد که دریا باشه

دریا با  همه وسعتش

می خواد که لحظه ها، دقیقه ها، ساعت ها فقط دریا باشه

پر از غوغا.. پر از شور.. پر از حرکت..

وقتی دلم می گیره

یه دریای بزرگ می خواد

تا کنار بزرگی اش اونقدر بشینه که از کوچیکی خودش یادش بره..

دلم وقتی می گیره

فقط دریا می خواد.. دریا

من نمی دانم این حرفم را کجا باید بزنم که به گوش مسئولین برسد!!

خواهش می کنم از هر کسی که می تواند انتقال دهد، انتقال دهد.. و بنده مشتاقم که این حرفم رو کاملا واضح برای ایشان توضیح کامل بدم!

در کنار همه نهادهای مرتبط  برای همه امور فرهنگی و غیر فرهنگی که دارند کارشون رو انجام می دهند و گرفتار یک سلسله قوانین و نامه نگاری و .. هستند و دیده میشه که برای حل یک مشکل از این فضای های بسته اداری و سازمانی نمی توانند خارج بشوند... رد بشیم!!

برای همه مشکلات فرهنگی و غیر فرهنگی پای جوانان را بصورت واقعی (تاکید می کنم واقعی! چون الان سازمان ملی جوانان متعهد هست و متصدی همین امر است اما شاید این پیشنهاد راه های بیشتر و بهتری رو برای فضای تولید و پیشرفت ایجاد کنه) بصورت واقعی وارد عرصه های تولید و پیشرفت کنیم!

شاید سوال کنید مگر الان همه نهاد های مربوط از قبیل سازمان ملی جوانان، سازمان حمایت از نخبگان (بنیاد نخبگان)، دولت، مجلس و .. مگر همین کار رو در دستور ندارند و انجام نمی دهند؟ پس چه کاریه که ما باز یک سازمان ایجاد کنیم که بخواد  هم هزینه داشته باشه و هم نسبت به جواب دادن و موفق بدونش تضمینی نداشته باشیم؟!

در قالب یک مثال توضیح میدم:

فرض می کنیم ما نسبت به تولید قطعات خودرو می خواهیم از انحصار! خارج بشیم. چیکار می کنیم؛ در کنار همه راه های قانونی موجود یک فراخوان می زنیم به تمام قطعه سازهای کشور که بیایید رقابت کنید در مورد فلان قطعه تا بتونیم گردش مالی مناسبی در خود کشور آن هم با عدالت و با توجه ویژه به توانمندی های جوانانمون داشته باشیم.. اونوقت سازمان مربوطه مثلا مجلس.. دولت یا هر جای دیگری که مسئولش هست ملزم باشه که از نتیجه این فراخوان به نحو احسن استفاده نموده و رقابت مثبتی رو ایجاد کنه و قطعه ساز خوب رو معرفی کرده و از او استفاده کنه! بله استفاده کنه و مثلا خودرو سازها ملزم باشند که با بهترین قطعه ساز کار کنند نه با هر قطعه ساز انحصاری که خودشون می دونند!

این در عرصه صنعت بود. اما در عرصه های دیگر وارد کردن جوانان به صورت واقعی اینطور می تونه باشه که ما در کنار همه نهاد های مربوط برای هر مشکلی یه فراخوان به جوانان داشته باشیم که پیشنهادهاشون، طرح هاشون و حتی وارد شدن در عرصه اجرا رو اعلام کنند! و اونوقت نهاد مربوطه از بین همه این ها بهترین رو انتخاب کنه و در حد انتخاب باقی نماند بلکه به عمل منجر شود که دقیقا فرق این حرف بنده با همه کارهایی که دارد صورت می گیرد همین است که به عمل منجر شود.

یک مثال دیگر:

ما اگر در عرصه فرهنگی بخواهیم خوب وارد بشیم باید فراخوان عمومی داشته باشیم! فراخوانی که بسیجی وار همه جوانان رو در برابر یک احساس مسئولیت و حمایت قرار میده و اینکه می توانند تاثیر گذار باشند. فرض می کنیم ما در عرصه ساخت بازی های رایانه ای می خواهیم در برابر هجمه های فرهنگی یک حرکت مثبت داشته باشیم. به همه جوانانی که می توانند در یک موضوع خاص (مثلا فتح بیت المقدس و نابودی اسرائیل) بازی تولید کنند فراخوان زده بشود که به هر تعداد و هر نوع بازی (رایانه ای، پلی استیشن، فلش، اندروید، جاوا و ..) که می توانند در فاصله یک مدت معین، کار خودشون رو عرضه کنند. و نیاز نباشد این عرضه کردن نیاز به ثبت و بعد حمایت و بعد عرضه داشته باشه که باز دچار گرفتاری های سازمانی بشیم. نه! بلکه بسیجی وار این عرضه در سطح کشور و جهان انجام میشه و یک کار فرهنگی عظیم صورت می گیره . در این بین دولت یا نهاد مربوطه (مثلا نسبت به بازیهای رایانه ای) می تواند بهترین بازی سازها و بهترین استعداد ها را کشف و از اونها در پروژه های خودش بصورت عملی! استفاده کنه. 

البته باز هم توضیح زیادی داره که در عرصه های مختلف این طرح چگونه عمل می کنه. آنچه که مهم است نقطه عطفی که موجب فرق این طرح با طرح های موجود میشه عملی بودن و به میدان کشیدن همه جوانان با اشتیاق هست که این احساس مسئولیت و نقش داشتن بیشترین امیدواری و حرکت و زمینه سازی برای پیشرفت کشور و معرفی ایران اسلامی عزیز خواهد داشت. 

این یک طرح و پیشنهاد است و اینکه اینجا دارم اینطور اعلام می کنم بخاطر این است که حتی در همین موضوع هم عملا خواسته باشم ایده رو منتقل کنم که اگر صدای من نرسید در نهایت این صدا بزرگ و قوی شده و به نتیجه برسد! 

ان شاء الله در مسیر ظهور امام زمان عج حرکت کنیم..

شعار دولت که اعتدال است شعار خوبی است، سفارش می کنم مراقب باشید جریان های مومن را با شعار اعتدال کنار نزنند. در خطرها اینها هستند که سینه سپر می کنند

این سخنان امام خامنه ای حفظه الله مدخل و بهانه خوبی برای بیان برخی از دغدغه ها و نگرانی هاست.

 گاهی نگه داشتن بعضی حرف ها، هر چند هم تلخ باشد خیلی حال آدم را عوض نمی کند اما اینکه در جامعه اسلامی برخی اتفاق ها بیفتد و بخواهی سکوت کنی یا مجبور باشی سکوت کنی خیلی به پایت گران تمام می شود.

 وقتی در یک جامعه اسلامی یک دولت اسلامی! بنا باشد که تمام جوانب اجرایی کشور اعم از امور سیاسی، فرهنگی، ورزشی، علمی و..را دردست بگیرد باید خیالمان راحت باشد که اگر ما به اندازه خودمان دغدغه داریم و یک چیزهایی را می بینیم و میفهمیم حتما این دولت اسلامی که وظیفه اش مدیریت اجرایی اسلامی است بیشتر از ما نگران است و علاوه بر آنچه مردم در متن جامعه حس و درک می کنند خیلی مسائل عمیق تر دیگری را هم رصد می کند و در نظر دارد. اما تا کنون لا اقل بنده به این نتیجه نرسیده ام که دولت ما چنین باشد. شاید اگر نگویم دولت بهتر باشد و شاید اگر بگویم متصدیان فرهنگی دولت را این چنین ندیده ام جمله ی صحیح تر و بهتری باشد! و آنچه تعجب را بیشتر می کند این است که به نتیجه نرسیدن بنده با وجود ادعاهای دهن پر کن و ..(نخواستم بگویم مردم فریب!) فراوان در کلام صاحب تریبون های دولت است!

 این جای تاسف ندارد که در سال عزم ملی و مدیریت جهادی یکی از علاقه مندان (واحدهای علاقه مند و فعال) و فعالین عرصه پوشش اسلامی در ارائه پوشش های متنوع اسلامی موفق شود و برای تشویق دیگران و بالا نگه داشتن علم اسلام مداری در رسانه نیز از او تقدیر شود، اما (تاسفش اینجاست) یک عده بیایند و با تهدید و ارعاب و .. این واحد فعال را طوری از رسانه ای شدن فعالیتش پشیمان کنند که حتی حاضر نباشد بخاطر کار درستی که انجام داده است سرش را بالا بگیرد!! و درکنار نبودن هیچ حمایت دولتی، هیچ برخوردی هم با آن عده صورت نگیرد.

 این واقعا برای مسئولین فرهنگی این دولت جای تاسف دارد که هر نوع پوششی در ویترین های تهران و شهرستانها ارائه شود و پوزخند و دهن کجی به اعتقادات مردم و شعار ملی امسال که محور حرکت های فرهنگی و جهادی است بشود اما هیچ حمایتی از طرف این مسئولین از امثال این واحد های فعال فرهنگی و مبتکر نشود.

 یکی دیگر از مسائلی که هم جامعه با آن دست و پنجه نرم می کند و نقطه خطر مهمی است که متاسفانه در سیاست های دولت با ساده انگاری از کنار آن عبور می شود و این عبور ساده، سنگینی سختی را به همراه خواهد داشت، بحث موضع و طرز فکر دولت نسبت به ماهواره است.

 اینکه الان بخواهم اثبات کنم که ماهواره بیشتر خطر و تهدید است تا فرصت و بیشتر تخریب فرهنگ و اعتقاد است تا تعلیم، مجال نیست.

 اما معتقدم همین دولت اگر احساس کند همین ماهواره ای که خیال می کند به دین و اعتقاد و فرهنگ جوانان ما کاری ندارد، ذره ای برای منافع و اهدافش ضرر دارد بدترین شیوه برخورد و توجیه عملکرد را به دنبال خواهد داشت. اما از آنجایی که این شانس را هم نداریم که اهداف و منافع دولت با اهداف و منافع شبکه های ماهواره ای تضاد و تخالفی داشته باشد باید برای این اعتقادم خیلی صبور باشم!

 و مسئله دیگری که در بیان امام خامنه ای متبلور است و به نظرم باید خیلی برجسته شود و به مفاهیم موافق و مخالف آن خیلی دقت شود این است که ایشان فرمودند : مراقب باشید جریان های مومن را با شعار اعتدال کنار نزنند!

خوب این دقیقا همان آسیبی است که شعار اعتدال دارد یعنی از آن ور بام افتادن! یعنی آنقدر سعی می کنیم اعتدال را رعایت کنیم که از دیوار بی عدالتی و تندروی بالا می رویم البته در جهت مخالف! اینجا اگر از دیوار یا بام افتادیم دردش بیشتر است..

 و این جمله ایشان که فرمودند: در خطرها اینها [جریان های مومن] هستند که سینه سپر می کنند.. خیلی جای تامل دارد و اینکه اگر سینه های ستبر همین جریان های مومن نبود الان حکومت اسلامی نبود.. دولتی هم نبود که بخواهد از شعار اعتدال بالا برود و اگر همین جریان های مومن نباشند تضمین بقای حکومت در برابر تجاوزات از بین خواهد رفت.

 صد البته خاصیت وجودی جریان های مومن در تمام عرصه های کشور قابل ملاحظه و مشهود است اما آنچه اکنون قابل لمس است بحث سینه سپر کردن است که دیگر جای حرفی باقی نمی گزارد.

 و در پایان بگذارید درباره این سخن نگویم که اگر یک جریانی مومن نباشد در روز عاشورا که مظهر خروش و جهاد است، از دریای فدائیان اسلام و مجاهدین عقب می ماند و در برکه ای با قایق ها خود مشغول خواهند شد و اینکه اگر جریانی مومن و انقلابی نباشد در بحبوحه حملات فرهنگی و مشکلات معیشتی و حجم وسیعی از وعده های عمل نشده سفر کیش را بر خویش ترجیح خواهند داد .

نسال الله منازل الشهداء

مهدی مهدوی