یه ماه, هر جور تونستم داد زدم.. از حنجره ام...  "یاحسین   "

عروضی ترین شعر رو برات خوندم... با زبونم... یا حسین

بزرگ ترین خیمه رو برات بر پا کردم.. توی حسینیه قلبم..خیمه ی عزای تو... خیمه ی حسین

زیباترین آهنگ عالم رو برای تو نواختم.. با ضربان قلبم.. یا حسین

راست و درست ترین راه دنیا رو انتخاب کردم... راه هیئت تو..  راه حسین

قشنگ ترین مهر رو, روی سینه ام حک کردم.. با دستام.. یا حسین

زلال ترین ثمره بندگی ام رو فرش راهت کردم.. با اشک چشمام..  اشک غم حسین

از بهترین هوا نفس گرفتم.. هوای تو!... هوای حسین

زیباترین جلوه های زمین رو نگاه کردم.. نقش گنبد آسمونی ات.. گنبد حسین

به بالاترین ثمن فروختم.. خونه دلم رو.. به مِهرت... مهر حسین

خوش رنگ ترین لباسم رو پوشیدم... سیاهی عزات... عزای حسین

بهترین لالایی دنیا رو برای بچه ام خوندم... لالایی اصغرم.. شش ماهه حسین

دلنواز ترین صداها رو زمزمه کردم.. حسین یا حسین

به بهترین برادر عالمین دست به دامن شدم... ابالفضل العباس.. برادر حسین

همه دارایی دنیا رو خواستم... زیارت تو... زیارت حسین

همه سعادت آخرت رو خواستم... شفاعت تو ... شفاعت حسین

حالا دیگه از خودم هیچی ندارم .. در حال پروازم... به سوی حسین

آقاجان؛ مولای زیبایی ها؛ یا اباصالح عج

با این همه نداری هام اومدم.. قبولم کن.. بخاطر حسین

کمکم کن تا بمونم.. تو سپاهت.. سپاه منتقم خون حسین

لبیک یا اباصالح المهدی ... لبیک یا حسین..

از این کار بسیار خرسند شد و فرمود: «بورک لک و بورک علیک و بورک فیک‏» مبارک باد براى تو و بر تو و در تو.

ابو ایوب گفت: اى رسول خدا! این دعا جز من را نیز شامل مى‏شود؟ پیامبر فرمود: هرکه چنین کند آنچه برایت گفتم; مى‏یابد...

هرکه چنین کند، خداوند دیوانگى و جذام و برص و صفرا و کم‏عقلى را از او دور مى‏گرداند.

امام هادی علیه السلام به نقل از پدرانش از حضرت امام جعفر صادق علیه السلام:

خداوند به یقین زیبایی و آراستگی را دوست می دارد و بد حالی و بدبخت نمائی را (خود را نادار و بدبخت و بیچاره و ضعیف نشان دادن) را زشت می دارد.

زیرا هنگامی که خداوند به بنده ای نعمتی داد، دوست دارد  اثر آن نعمت را در زندگی او ببیند. 

پرسیدند: این ظهور نعمت خدا در زندگی چگونه باید باشد؟ فرمود:

• 1. لباسهای تمیز بپوشد.
• 2. از عطر و بوهای خوش استفاده کند (و خود را معطر و خوش بو سازد).
• 3. خانه اش را گچ کاری کند (سفید کاری. رنگ آمیزی. دکور بندی..)
• 4. حیاط خانه و در خانه ( و همه فضاهای مربوط به خانه را ) جاروب کند و تمیز نگاه دارد .
• 5. حتی روشن کردن چراغ پیش از غروب آفتاب، فقر را از بین می برد و روزی را فراوان می کند.

^{الحیاه.ترجمه احمد آرام.ج6.ص 215}

از خویشاوندی  خود سخن گفت ، از کودکی اش که در دامان او پرورش یافته بود از سابقه مسلمانی خود، از نبردهایی که در رکابش شمشیر زده بود..

وقتی همه را گفت، نوبت حرف اصلی رسید

این یکی از حساس ترین و لطیف ترین لحظات شیرین زندگی اش بود ..

سرش  را بلند کرد و گفت :

ای رسول خدا فاطمه را همسر من قرار می دهی؟

گوئی همه عرش منتظر این لحظه بودند .. توجه ملکوتیان  به این سخن علی جلب شد ، انگار به جز از گوش دادن به کلام علی و جواب رسول خدا کاری نداشتند..

بعد از یک لحظه سکوت فرمود: پیش از تو نیز کسان دیگری چنین درخواستی کرده بودند اما بعد از اینکه با فاطمه درمیان گذاشتم در چهره اش آثار نارضایتی را مشاهده کردم .. قدری تامل کن تا برگردم.

ولوله ای بین ملائک در گرفته بود همه خوشحال بودند و دستان خود را به دعا بلند کرده بودند..

اینک نفس ها در سینه حبس است.. خداوند می نگرد.. جبریل می نگرد میکائیل می نگرد.. مریم از ذوق انگشت به دهان مانده است.. آسیه اشک می ریزد..

پدر وارد شد و از فضائل علی گفت همانها که فاطمه به خوبی از آن آگاه بود. سپس فرمود : من از پروردگارم برای همسری تو بهترین و محبوب ترین مخلوق را خواسته ام.. حال علی  این درخواست را داده است..

پدر منتظر پاسخ فاطمه است اما بیش از آنکه رسول خدا منتظر باشد شوق و بی تابی در بین ملائکه موج می زند و عرشیان آمده اند تا این لحظه پر از عشق و نور را ثبت کنند .. همه از هم سبقت می گیرند تا اولین کسانی باشند که پاسخ فاطمه را می شنوند..

 فاطمه .. در پوست خود نمی گنجد و می داند که غیر از علی کسی محبوب تر پیش خدا نیست اما حیاء و عفتش مانع از اظهار رضایتش می شود و شادی وصف ناپذیر وجودش را در پس سکوت مخفی می کند..

این بار رسول خدا بود که آثار رضایت را در چهره پر از شرم و حیا فاطمه می خواند..

فریاد تکبیر رسول خدا بلند شد  ... الله اکبر   الله اکبر

وهر آنچه در آسمانها و زمین بود تکبیر گفتند و هلهله ای آغاز شد.. اکنون نه تنها آسیه و مریم که جبریل امین نیز اشک شوق می ریزند..

سپس  فرمود سکوت او نشانه رضایت است

جبریل امین نازل شد؛ ای محمد او را به همسری علی در بیاور که خداوند او را برای علی و علی را برای او پسندیده است..

آنگاه دست علی و فاطمه در دست هم گذاشته شد..

و شاید خدا هم اشک رضایت می ریخت..

و نوای ماشاء الله لا حول و لاقوه الا بالله بودکه بین زمین و آسمان شنیده می شد..

از على بن مهزیار که محمد بن حمزه غنوى به من نوشت و از من خواست که به امام‏ جواد بنویسم که به او دعائى بیاموزد که به وسیله آن امیدوار فرج باشد.

در پاسخِ من نوشت: امّا آنچه محمد بن حمزه خواسته که به او دعائى آموخته شود براى فرج و گشایش، به او بگو ملازم این دعا باشد:

«یا من یکفى من کل شی‏ء، اکفنى ما اهمّنى مما انا فیه‏»

. که من امیدوارم از غم و گرفتارى خود کفایت شود ان شاء اللَّه‏تعالى.

من این دعا را به او اعلام کردم و اندکى بر او نگذشت که از زندان بیرون آمد.

أصول الکافی / ترجمه کمره‏اى، ج‏6، ص: 277

1- مردى به آن حضرت گفت: مرا اندرز و سفارش فرما.

فرمود: آیا تو اندرز مى‏پذیرى؟ گفت: آرى! آنگاه امام جواد علیه السّلام فرمود: صبر را بالش خود ساز و با فقر دست به گردن شو و شهوت‏ها را دور ساز و با هواى نفس مخالفت ورز و بدان که همواره در دیدرس خدایى، پس ببین چگونه باید باشى.

2- خداوند به یکى از پیامبران وحى کرد: امّا بى‏رغبتى تو به دنیا راحتى تو را به زودى فراهم آورد و امّا روى کردنت به من تو را شکست ناپذیر سازد، ولى آیا با دشمن من دشمنى کرده و با دوستم دوستى نموده‏اى؟

3- روایت شده است که یک بار پارچه‏هاى گران قیمت امام جواد علیه السّلام را هنگام آوردن به خدمتش در راه ربودند. مأمور حمل بار طى نامه‏اى جریان را براى حضرت نوشت امام جواد علیه السّلام به خطّ مبارک خویش چنین مرقوم فرمودند:

جان و مال ما از مواهب گواراى خداوند و رعایت و سپرده اوست تا آنجا که امکان بهره‏مندى از آن را داریم مایه شادى و خوشى است و آنچه از آن ببرند براى ما اجر و ثواب در بر دارد؛ پس هر که بیتابى‏اش بر صبرش چیره آید اجرش تباه گردد و از آن به خدا پناه مى‏بریم.

4- هر کس در کارى حضور داشته باشد ولى آن را ناپسند دارد مانند کسى است که در آن کار حضور نداشته است و هر کس در کارى حضور نداشته باشد ولى به آن کار رضایت دهد مانند کسى است که خود در آن کار حضور [و شرکت‏] نموده است.

بامداد روزى که امام جواد علیه السلام با دختر مأمون عروسى کرده بود خدمتش رسیدم، و در آن شب دوائى خورده بودم که تشنگى بمن دست داده بود و من نخستین کسى بودم که خدمتش رسیدم، و نمیخواستم آب طلب کنم،

امام بچهره من نگاه کرد و فرمود: بگمانم تشنه‏ئى؟ عرض کردم: آرى فرمود: اى غلام (یا فرمود) اى کنیز! براى ما آب آشامیدنى بیاور، من با خود گفتم:اکنون آبى مسموم مى‏آورند. از این جهت اندوهگین شدم.

غلام آمد و آب آورد، حضرت بچهره من تبسمى نمود و فرمود: اى غلام! آب را بمن ده، آن را گرفت و آشامید، سپس بمن داد، من هم آشامیدم،

باز تشنه شدم و دوست نداشتم آب بخواهم، باز هم امام مانند بار اول عمل کرد، و چون غلام با جام آب آمد، همان خیال بار اول در دلم افتاد (که شاید آب مسموم باشد) امام جام را گرفت و آشامید، سپس بمن داد و تبسم فرمود.

محمد بن حمزه (که این روایت را از هاشمى نقل کرده) گوید: سپس هاشمى بمن گفت: من گمان میکنم که امام جواد چنانست که شیعیان در باره او اعتقاد دارند (یعنى از دل مردم آگاهست).

أصول الکافی / ترجمه مصطفوى ؛ ج‏2 ؛ ص419

مأمون براى امام‏جواد علیه السلام هر نیرنگى که داشت بکار برد (تا شاید آن حضرت را آلوده و دنیا طلب نشان دهد) ولى او را ممکن نگشت، چون درمانده شد و خواست دخترش را براى زفاف نزد حضرت فرستد، دویست دختر از زیباترین کنیزان را بخواست و بهر یک از آنها جامى که در آن گوهرى بود بداد تا چون حضرت بکرسى دامادى نشیند، در پیشش دارند، امام بآنها هم توجهى نفرمود.

مردى بود بنام مخارق آوازه خوان و تار زن و ضرب گیر که ریش درازى داشت. مأمون او را (براى این کار) دعوت کرد. او گفت: یا امیر المؤمنین! اگر امام جواد مشغول کارى از امور دنیا باشد من ترا در باره او کارگزارى میکنم (چنان که تو خواهى او را بدنیا مشغول میکنم) سپس در برابر امام جواد علیه السلام نشست و عرعر خرى کرد که أهل خانه نزدش گرد آمدند و شروع کرد با سازش میزد و آواز میخواند، ساعتى چنین کرد، امام جواد علیه السلام باو توجه نمیفرمود و براست و چپ هم نگاه نمیکرد، سپس سرش را بجانب او بلند کرد و فرمود: اى ریش بلند! از خدا بترس، ناگاه ساز و ضرب از دستش بیفتاد و تا وقتى که مرد دستش کار نمیکرد.

مأمون از حال او پرسید: جواب داد، چون امام جواد علیه السلام بر من فریاد زد، دهشتى بمن دست داد که هرگز از آن بهبودى نمییابم.

^{اصول الکافی / ترجمه مصطفوى، ج‏2، ص: 417}

اى مردم آیا شما را به «مهدى‏» بشارت ندهم؟ گفتند: آرى. فرمود: بدانید که خداوند تعالى در امّتم سلطانى عادل و امامى دادگر مبعوث مى‏کند که زمین را از عدل و داد پر مى‏کند همان طور که از ظلم و جور پر شده باشد. او نهمى از فرزندان پسرم حسین است. نام او نام من و کنیه او کنیه من است.

بدانید که خیرى در زندگانى بعد از او نیست. و انتهاى دولت او چهل روز قبل از روز قیامت خواهد بود.

روایت با سند به سلیم:

1. کفایة المهتدى فی معرفة المهدى علیه السّلام: ص 307 به نقل از کتاب «اثبات الرجعه» فضل بن شاذان.