حرکت - بشارت حق

مقاله ای به مناسبت موج های نگرانی!

باسمه تعالی

چگونه نگران نمانیم!

انسان موجودی کمال گراست و با توجه به تحلیلی که از کمال و واقعیت های اطراف خود دارد به دنبال کسب معرفت نسبت به دنیا و پیشرفت دنیوی و همچنین رسیدن به کمال انسانی می باشد. اگرچه تعریف کمال و مسیر کمال طلبی و انگیزه های آن می تواند کاملا متفاوت و حتی برخلاف ذات انسانی و مسیر الهی باشد.

این حس کمال گرایی است که انسان را نسبت به آینده و نسل خود مضطرب و نگران می سازد. مخصوصا اگر موانعی طبیعی یا غیر طبیعی برای رسیدن به اهداف و آمالش در برابر خود ببیند. لذا نسبت به منافع معنوی و مادی خود برنامه ریزی و تدبیر می کند تا هر چه بیشتر به آنچه آن را کمال می پندارد، برسد.

در عرصه اجتماعی، نیز همین احساس کمال گرایی و مطلوب گرایی عمومی، موجب می شود عده ای از انسانها که با توجه به شرایط اجتماعی یا میزان استعداد و توانمندی های که دارند در برابر دیگر انسانهایی که از این موقعیت ها بهره مند نیستند، دارای مسئولیت خطیری شوند که از امکانات و استعداد و توامندیهایی که برخی از آنها با عنایت سایر مردم به آنها رسیده است (که بخش زیادی هم از امکانات ملی به حساب می آید) و از موهبت های الهی، به نفع جامعه و کمال فردی و اجتماعی انسان بهره برداری کرده و مسیر تعالی و پیشرفت مادی و معنوی را فراهم سازند.

تا مادامی که انسان حس پیشرفت و عدم رضایت به وضعیت مطلوب فعلی و قصد رسیدن به قله های علم و دانش و معنویت را داشته باشد چه در عرصه فردی و چه در عرصه اجتماعی، در وجود او دغدغه هایی شکل می گیرد که وقتی موانعی یا انحرافی در این مسیر ببیند، نگران رسیدن به آن اهداف بزرگ می گردد.

در جامعه اسلامی ما نیز، علاوه بر احساس کمال گرایی، حس دغدغه و نگرانی هم وجود دارد. این نگرانی ها گاهی به سبب مشکلات و موانع درونی جامعه است و گاهی به سبب مشکلات و موانع بیرونی. مسلما غالب افراد یک جامعه دغدغه نسبتا یکسانی در مواجهه با مشکلات و موانع بیرونی/خارجی خواهند داشت چون منافع مشترک افراد جامعه و تعریف اهداف و کمال کلی ئی که جامعه به دنبال آن است این احساس مشترک را فراهم می دارد که دغدغه و نگرانی های تقریبا یکسانی به صورت کلی در جامعه ایجاد بشود.

با این مقدمات و با توجه به هدف رسیدن به تمدن بزرگ اسلامی، که با روح انقلاب اسلامی ایران عجین است،
ادامه مطلب

شنبه 93 خرداد 3 | نظر

حرکت ، نور ، خدا

ما برای حرکت در هر مسیری احتیاج به نور و روشنایی داریم.
در طول روز این روشنایی و نور رو خورشید برای ما تامین می کنه
در شب هم چراغ ها و لامپ ها و ... به داد ما می رسند و مسیرهای حرکت ما رو ، روشن می کنند
و اگر در شب این نور ها و روشنی ها نباشند حتما در تاریکی شب ، راه رو گم کرده و گمراه می شیم.
کمی به تاریکی مطلق فکر کنید.....
اما ما یک حرکت دیگه هم داریم
*حرکت معنوی و روحی*
این حرکت هم نیاز به نور داره و نیاز به روشنایی داره
در مسیر حرکت روح ، اگر نوری نباشه ما هیچ وقت به مقصد نمی رسیم
مقصد در حرکت روح ، منبع نور هست یعنی خدا.
چطور وقتی در شب هیچ نوری وجود نداشته باشد ما جرات حرکت نداریم
چون می ترسیم راه رو گم کنیم یا در چاله و چاهی بیفتیم
در حرکت روح و حرکت معنوی هم اگر نوری معنوی نداشته باشیم ، بی شک راه رو گم می کنیم و گمراه می شیم.
حالا
چیکار کنیم که نور برای حرکت داشته باشیم و حرکت ما در مسیر نور باشه
خدا در قرآن می گه:
«الله ولی الذین آمنوا یخرجهم من الظلمات الی النور
و الذین کفروا اولیائهم الطاغوت یخرجونهم من النور الی الظلمات اولئک اصحاب النار هم فیها خالدون»-بقره-آیة الکرسی-
یعنی اگر ایمان به خدا داشته باشیم و به خدا اعتماد کنیم خدا ما رو در مسیر نور قرار میده و برای حرکت به سمت خودش راه ما رو روشن می کنه
اما اگه ایمان نداشته باشیم و منکر خدا و قیامت و... بشیم و ایمان درستی نداشته باشیم
راهمون به سمت سیاهی و ظلمت کج میشه و در سراشیبی جهنم می افتیم
وقتی که چشمانمون رو باز می کنیم می بینیم در جهنم گرفتار شدیم
پس اگر ایمان داشته باشیم خدا دست ما رو می گیره و به سمت نور هدایت می کنه
و اگر ایمان نداشته باشیم طاغوت( شیطان) دست ما رو می گیره و به سمت جهنم هدایت می کنه.
ایمان هم همراه با عمل معنا پیدا میکنه.

طبقه بندی: حرکت نور خدا

سه شنبه 88 اسفند 11 | نظر