|
مقاله ای به مناسبت موج های نگرانی!
باسمه تعالی
چگونه نگران نمانیم!
انسان موجودی کمال گراست و با توجه به تحلیلی که از کمال و واقعیت های اطراف خود دارد به دنبال کسب معرفت نسبت به دنیا و پیشرفت دنیوی و همچنین رسیدن به کمال انسانی می باشد. اگرچه تعریف کمال و مسیر کمال طلبی و انگیزه های آن می تواند کاملا متفاوت و حتی برخلاف ذات انسانی و مسیر الهی باشد.
این حس کمال گرایی است که انسان را نسبت به آینده و نسل خود مضطرب و نگران می سازد. مخصوصا اگر موانعی طبیعی یا غیر طبیعی برای رسیدن به اهداف و آمالش در برابر خود ببیند. لذا نسبت به منافع معنوی و مادی خود برنامه ریزی و تدبیر می کند تا هر چه بیشتر به آنچه آن را کمال می پندارد، برسد.
در عرصه اجتماعی، نیز همین احساس کمال گرایی و مطلوب گرایی عمومی، موجب می شود عده ای از انسانها که با توجه به شرایط اجتماعی یا میزان استعداد و توانمندی های که دارند در برابر دیگر انسانهایی که از این موقعیت ها بهره مند نیستند، دارای مسئولیت خطیری شوند که از امکانات و استعداد و توامندیهایی که برخی از آنها با عنایت سایر مردم به آنها رسیده است (که بخش زیادی هم از امکانات ملی به حساب می آید) و از موهبت های الهی، به نفع جامعه و کمال فردی و اجتماعی انسان بهره برداری کرده و مسیر تعالی و پیشرفت مادی و معنوی را فراهم سازند.
تا مادامی که انسان حس پیشرفت و عدم رضایت به وضعیت مطلوب فعلی و قصد رسیدن به قله های علم و دانش و معنویت را داشته باشد چه در عرصه فردی و چه در عرصه اجتماعی، در وجود او دغدغه هایی شکل می گیرد که وقتی موانعی یا انحرافی در این مسیر ببیند، نگران رسیدن به آن اهداف بزرگ می گردد.
در جامعه اسلامی ما نیز، علاوه بر احساس کمال گرایی، حس دغدغه و نگرانی هم وجود دارد. این نگرانی ها گاهی به سبب مشکلات و موانع درونی جامعه است و گاهی به سبب مشکلات و موانع بیرونی. مسلما غالب افراد یک جامعه دغدغه نسبتا یکسانی در مواجهه با مشکلات و موانع بیرونی/خارجی خواهند داشت چون منافع مشترک افراد جامعه و تعریف اهداف و کمال کلی ئی که جامعه به دنبال آن است این احساس مشترک را فراهم می دارد که دغدغه و نگرانی های تقریبا یکسانی به صورت کلی در جامعه ایجاد بشود.
با این مقدمات و با توجه به هدف رسیدن به تمدن بزرگ اسلامی، که با روح انقلاب اسلامی ایران عجین است،
ادامه مطلب
|
